VAHDETTİN İNCE: RUHUMUZUN RUHU GAZZE

Önceki gün tarihi bir olaya şahit olduk. Hamas ile İsrail arasında imzalanan ateşkes anlaşmasından sonra esir takasını ekranlarda seyrettik. Gelecek nesiller bu olayı, "falan tarihte başladı, falan tarihte bitti, şu kadar ölü, şu kadar yaralı..." diye tarih kitaplarına düşülen küçük bir not olarak okuyacaklar. Tıpkı bizim, geçmişte yaşanan nice büyük, nice kader tayin edici hadiseyi birkaç satırda tüketmemiz gibi. Belki de bir "Prime Time"da birkaç dakikalık bir görsele sığdıracaklar, bizim gibi. Özellikle biz, medyanın etkisiyle artık görsel nesliyiz. Görselin ötesini pek merak etmiyoruz. Hatta zaman kaybı gibi görüyoruz.

O yüzden bütün bir dünya, savaş boyunca Gazze'de yıkılan evlere, gökten yağdırılan bombalara, cenazelerini çıkarmak için enkazı tırnaklarıyla kazan insanlara, çığlık atan kadınlara, "ruhunun ruhunu" yitirdiği için ardından gözyaşı döken, sonra kendisi de ruhunun peşinden giden dedelere, Gazze'nin kuzeyinden güneyine, güneyinden doğusuna, doğusundan batısına... Gün gün, saat saat sürüklenen kalabalıklara odaklandı. Bir görsel şölen gibi seyretti. Doğal olarak İsrail'in dinmeyen öfkesinin nasıl bir zaferle sonuçlanacağını bekledi. Dün, gördüğümüz manzara görsel neslinin kıymet ölçülerini altüst eden türdendi. Öldürülenlerin, baldırı çıplakların, canlarından başka silahları olmayanların, yalnız koyulanların, aç biilaç bırakılanların, yağmurlara, bombalara, fırtınalara terk edilenlerin, tufanın çocuklarının nasıl bir kasırgaya dönüştüklerini, kanın kılıca galip geldiğini gözleriyle gördüler. Tel Aviv sokaklarında matem türküleri, Gazze evlerinde zılgıt sesleri yükseliyordu.

Devamı: https://www.star.com.tr/yazar/ruhumuzun-ruhu-gazze-yazi-1919705/