USTA’YA AĞIT

Söyle be usta ne anlatır çekiç örse

Örs derviş mi ki hep susuyor

Çekiç örse mi demire mi derdini kusuyor

Demircinin dilinde ya Hay

Elinde bir mengene

Ucunda kor bir kütle

Koru kucaklar gözyaşı dolu bir fıçı

Su mu cızırdıyor kor mu?

Hani demir memir yoktu dövülecek ortada

Susmayı özlemiştik ya usta

Beyaz güvercinleri

Açık mavi bir göğü ve yalnızlığı

Kelimeleri vurmuşlar usta

Kırılmış ağzımızda ana sütümüzün kanatları

Hâlimiz yine vahim, hâlâ vahim

Söyle kim saracak kanadını şimdi Türkçe’nin

Yine bülbüller susturulmuş

Ne idüğü belirsiz vakvaklar yine muallim

Yarasalar çıktı inlerinden gündüz gözüne

Yine eğilmiş bakışlarımız soğuk bir sabaha

Yoksa gün mü karardı da habersiziz

Söyle be usta seni yoran neydi bu kadar

Hangi kalem çizdi yüzündeki çizgileri yorgun

Hangi menzile vardı alnındaki derin yollar

Biz düz yollarda kaybolduk

Ardımızdan gölgemiz ağlar

Pusulasını yitirmiş

Yine başımızdaki kılavuzlar

Ağlayalım mı yine her şeyi bir yana atıp!

Söyle be usta

Susma konuş,

Bu sükûtun tarifini yazmıyor lügatler

Yazmıyor tarih nedendir

Kutlu fetihlere gedik vermeyen surları?

Sen susunca ateş damlıyor yüreğime

Sükûtun tutuşturuyor asumanı

Gülüyor arsız arsız nadanlar

Sanki çalmayacakmış gibi kapılarını

Kapımızı çalan ağıt

Sen sustun sustu kalem

Sen sustun ağlıyor kâğıt

Sen sustun ağlıyor ağıt

Halit YILDIRIM

Şehir Defteri Dergisi, Ocak 2025