Her ikisi de Allah’a adaklarını sunacaklardı.
Tartıştıkları konuda kimin haklı olduğu böylece ortaya çıkacaktı. Kimin adağı kabul edilirse o haklı demekti.
Habil hayvancılık yapıyordu, sahibi olduğu ve emanetçisi olduğu hayvan sürüsü vardı.
Kendi mallarından en besili, en güzel, en sevimli olanı (bir rivayette en taze hayvansal ürünleri) seçti ve adak alanına getirdi.
Kabil de ziraatçılık yapıyordu. O da ot, ağaç, çiçek ne bulduysa bir demet (bir rivayette sebze-meyveler) getirmişti. Çok önemsemiyordu. Çünkü hem kendisini haklı görüyor hem de sunduğu şeyleri hazırlarken özenmemişti.
Adaklar bırakıldı ve beklemeye geçildi. Çok geçmeden gökten inen beyaz bir ateş parçası Habil’in adağını yakmıştı. Yani o haklıydı, onun kurbanı kabul edilmişti.
Kabil zaten hırçın, öfkeliydi. Bu sonuç üzerine daha da celallenmişti.
Devamı: https://www.yenisafak.com/hayat/islami-askla-yasayanlar-ezeli-bir-kavganin-izdusumleri-4680380
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.