Naftalin kokulu evimden çocukluğumu alıp,
Alice’ in Harikalar Diyarı’na düştüm…
O tavşanın bilinmez kuyusundayım…
Rapunzel’ in saçları kadar uzun ömrüm olsun isterdim fakat Kabil ‘ in taşlarına rast geldim…
Aklımı mı kaybediyorum yoksa ayakkabımı mı bilmiyorum…
Ama bir numara büyük bedenlerde yaşıyorum…
Dünya keşmekeşliğini öğrendim de,
masalların hercü merc eden yanlarını bilmezdim.
Gökten düşen o üç elmanın birinin bilgelik olduğunu öğretselerdi Arşimetliğe soyunmazdım.
Yerin kaldırma kuvvetiyle insanın kaldırma kuvvetini kıyas yaptı mı fıkıhçılar? Hani bunun maslahatı nerede? Sedd-i zeraisi bol bir yaşam ünitesine bağlı hayatlar sürüyoruz masallarda bile…
Nar tanesi nur tanesi, annesinin bir tanesi diye büyütülen çocuklar Hansel ve Gretel neden kayboldu? Çukulatadan yapılmış o evin duvarları çok lezzetli olmalıydı… Yabancılarla konuşmuyorduk halbuki.
Hakikatte neyi kaybettik? Nerede çocuk yüklü masumiyetlerimiz?
Cadılar bayramını tatlı gösterdiler diye mi aldanışlarımız?
Ay dede torunu hilâli
bir masalın ortasına bıraktığı günden beri,
hilâl ekmek kırığı bırakıyor her sokağına… yol bilmeden gidiliyorsa iz bırakırsam dönebilirim mantığını martılar yemiş olmalı. Yahut ormanın beyaz, glutenli ekmek sevicileri…
zira hilâl dönüş yolunu bulamıyor.
Devamı: https://www.insaniyet.net/masallara-narkozu-kim-verdi/
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.