Otobüsten indikten sonra terminal bekleme salonuna girdiğimizde yerde, köşelerde ve banklarda yatan bir sürü insan gördük. Mescit uyuma yeri olarak mimlendiği için kapatılmıştı. Güvenlik görevlilerine durumun nedenini sorduğumuzda Afganlıların terminali barınma yeri olarak kullanmalarından dolayı böyle bir uygulamaya gittiklerini belirttiler. Uyku sersemliğini üzerimizden attıktan sonra ufacık alanda 60-70 kadar insanın uyuduğunun farkına vardık. Yasadışı yollardan yurda girdiğine dair haber yapılan Afganlılar terminalde oturacak yer bile bırakmamışlardı. Dikkatlice bakıldıklarında prototipin aynı olduğu anlaşılıyordu. 20-40 yaş arası ve sadece genç erkeklerden oluşan bir topluluk önümüzde sere serpe yerlere yayılmıştı. Rahatsızlık veren bu görüntüye şahit olduktan sonra Edremit’e gittik. Çünkü sahil kenarında yürüyüşün, kendi içine doğru katlana katlana daralan gönlümüzü genişletmesine ihtiyacımız vardı.
Edremit Sahili’ni gördükten sonra Van’da göl değil deniz olduğuna ikna oldum. Sahil kenarı peyzajı çok güzel yapılmıştı. Sodalı gölün serin kokusunu içimize çektikçe yürümek ihtiyaçtan ziyade bir keyif haline geldi. Güneşin yüzünü göstermesine az bir zaman kala kız kalesi seyir terasına çıktık. Van Denizi tüm mehabeti ve haşmeti ile tam karşımızdaydı. Güneş doğmasına ramak kaldığını belirtircesine pembe-turuncu oklarını dağın ardından şehre doğru fırlatmaya başlamıştı. Tepenin altındaki ağaçların yeşili revnak bulmuştu. Aydınlık ile karanlığın ortasında her ikisini de reddeden bu panoramik loşluk bizi kendisine tâbi kıldı. Bir süre konuşmadık. Sadece izledik. Van’ın incisi Edremit bizi büyülemişti. Güneş iyice tepeye çıkınca şehir ışığa boğuldu. Şehrin başka güzelliklerini aramamız gerektiğine bu şekilde ikna olduk.
Devamı: https://www.edebifikir.com/deneme/doguda-bir-inci-van.html
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.