Kendini bil denen yerde kendimizden bilmek ne kadar doğrudur? Daha doğrusu her şeyi şahsi algılayarak düşlemek ne kadar gerçekçidir? Toplum içinde kendözün safiyeti ile kendimiz arasında iyi doğrunun güzelliği hayata bizden nasıl akseder? İnsanın en büyük meselesi kendisini neye ayine edeceği konusu değil midir? Tercih bu yolda neye ve niçindir?
Hayat bazen kafamızın içindeki bir arı kovanı gibi cereyan eder zihinde ve/veya algımızda. Kendimize söylediğimiz tüm vehimli ve zanlı sözler kafamızda öyle kalabalık bir koğuş var eder ki kendimizi duyamaz oluruz. O kadar çok sanrı kafamıza üşüşmüştür ki onlarla yaşadığımız hırgür içerisinde ne önümüzü görebiliriz ne de idrakimiz kendimize yetecek kadar makuliyet var edecek mecali bulabilir. İşte bu durumda insan aslında, kaygılar ve korkular arasında sıkışıp kalmış da olabilir. Zira maruz kalınan iç ve dış tüm etkiler ve halleri olduğu gibi anlamak yerine olması muhtemel ya da bizim sandığımız gibi düşünmeye başladığımız bir gürültünün içerisinde kalmışızdır. Öyle bir patırtı kütürtü içinde yuvarlanırız ki kafamızı kaldıracak halimiz kalmamış gibidir. Her şeyi ve herkesi kendimize rağmen bir öteki olarak gördüren bu iç şeytanlaştırma hâli doğru ile yanlışı ayırt etme ve sezgilerimizi aslında ne ise onu anlama alanından uzaklaştırarak bizi karanlık bir koridora sürükleyebilir. Evet, evet bu bir sürüklenmedir. İşte bunun içinden çıkmak insan için esaslı bir farkındalık ve kendini kendinden kurtarma ameliyesi haline gelebilir. Lakin bunun sebebi de kendini ayine edeceğin niyetle yakından alakalıdır.
Devamı: https://www.yenisoz.com.tr/yazarlar/kendime-durtuler-2-7513/
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.