Eski zamanlardan beri insan için hep yolcu sıfatı kullanılmıştır. En eski inançlarda ve bir çok öğretide de bu sıfat kullanılmaktadır. İnsan bir arayış içindedir ve bu arayış hem iç dünyasında hem de kendisini var eden dış dünyada devam etmektedir.
İnsanoğlu çıktığı bu yolda evvela kendini tanımak, bilmek sonrasında ise kendisiyle muhatap kılınan canlı cansız tüm varlığı tanımak ve bilmek ister. Daima bir iletişim ve etkileşim içerisinde olarak anlamak ve anlaşılmak için de çaba harcar. Temas ettiği her şeyi kendi lehine çevirebilmek için de kafa yorar. İnsan bu iletişim sürecinde hükmetmek ve mutlu olmak ister. Ancak bu o kadar kolay değildir. Çünkü insan içine yüklenen sorumluluk ile hareket etmediği zaman başka bir canlıya dönüşecek ve başka amaçlar için kendisinden ve eşyadan uzaklaşacaktır. Bu durumda bir çatışma sürecine girilmiş olacaktır. Peki, ilk önce insan kimle çatışır dersiniz? Elbette kendisiyle. İşte insan kendisine sorup da cevaplayamadığı veya cevabını bulduğu hâlde memnun kalmadığı sorularla yaşamaya mecbur kalır. Bu mecburiyet hayatın zorluklarını çığ gibi büyütüp insanın üzerine sürükler. Hayat, huzursuzluk evine döner. Divaneye dönen insan kendisini teselli edecek yollara girer ama yine de istediğini bulamaz. Bulduğu kaderidir, aradığına ise nasip değilmiş, der ve çekilir.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.